(ZA) KRÓTKIE RĄCZKI ?

Ileż to razy na zajęciach słyszałam jak uczniowie mówili: „Ja się nie załapię za palce u nóg, bo mam za krótkie ręce”, „Trudno mi się skręcić bo mam za duży brzuch”, „Nie zrobię uttanasany bo ma za długie nogi” itd, itp. Brzmi znajomo? Otóż dawno temu usłyszałam od jednego z Nauczycieli u których praktykowałam jogę, że mam krótkie ręce proopcjonalnie do swojej budowy. Tak bardzo to zdanie stało się dla mnie znamienne, iż później wielokrotniem miało ono odbicie w mojej praktyce. A po polsku: kiedy tylko nie mogłam się zapleść w jakiejś pozycji ( złapać za nadgarstek, zrobić pełnej Mariciasany IV) to zrzucałam ten fakt „na kark krótkich rąk”. I tak tłumaczyłam sobie przez ostatnie lata, że jestem troszku inna, ale pocieszałam się pozytywnym podejściem, że mogę zrobić każdą bez wyjątku asanę, muszę tylko pracować dwa razy więcej niż ludzie o „prawidłowych proporcjach”. W tym ciekawym z psychologicznego punktu widzenia przeświadczeniu żyłam bardzo, bardzo, bardzo długo. I kiedy rok temu Kino MacGregor na warsztacie w  Pradze opowiadała że każdy z nas jest idealny (!) stworzony na boskie podobieństwo (!) unikatowy (!) jedyny w swoim rodzaju (!) i ma wszelkie predyspozycje aby ćwiczyć jogę, to zapadło mi to dosyć mocno w pamięć. Mówiła, że NIKT nie może nam mówić, że coś z nami jest „nie tak” gdyż jako ludzie mamy wszystko na swoim miejscu aby praktykować jogę. No więc spotykając się z nią ponownie w Wiedniu poruszyłam ten subtelny i wrażliwy zarazem dla mnie temat i spytałam (w odniesieniu do jej ostatnich wypowiedzi oraz opinii jaką usłyszałam na temat moich rączek 💪) czy uważa, że faktycznie mam za krótkie ręce??

 -„Absolutely not! You are perfect!” Jednak ja, jak niewierny Tomasz nadal drążyłam temat, że tak słyszałam i faktycznie niektóre bardziej zaawansowane pozycje gdzie się cali oplatamy  kosztują mnie więcej wysiłku niż ustawa przewiduje. Kino uśmiechnęła się i odpowiedziała, że nie zmienia to faktu, że nadal nie mam krótkich rąk. A jeśli tak się dzieje, to możliwe, iż hipotetycznie mogę mieć spięte (naciągnięte, skrócone jak zwał tak zwał) mięśnie ramion co jest powodem takiego a nie innego wrażenia. ZONG! Uff…..!!!!  Ulga? Radość? Że jednak nie jest ze mną tak źle. Że jednak o dziwo jestem proporcjonalna! Wyszłam z sali lewitując nad ziemią i ciesząc się jak dziecko, że nie mam krótkich rączek. I kiedy tylko ponownie usiadłam na macie, obserwowałam z precyzją astronauty jak ja się teraz zaplatam ( jakby coś przez te 20 minut nagle miało się w moim ciele zmienić 😂) Odkryłam wtedy, że wszędzie łapałam się jak ta lala (oczywiście piszę tu o asanach) i  w ogóle odczułam niezwykłą lekkość w pozycjach, które wcześniej były dla mnie problematyczne. 

Wnioski: po 1. Wszystko jest w naszej głowie. Jak sobie wmówisz, tak będzie ( i dotyczy to nie tylko naszej budowy ciała, ale warto to odnieść do sytuacji w życiu codziennym). Po 2. Jesteś idealna, aby ćwiczyć jogę. Ani za niska, ani za wysoka, ani za gruba, ani za chuda, nie masz ani za krótkich rąk, ani za długich nóg ( może z wyjątkiem 2 moich uczennic, których nogi kończą się tam, gdzie mi zaczyna się biust ;) A tak w ogóle to Jesteś po prostu za**bista i stworzona do jogi! Tak jest! Tak powiedziała Kino, ja to potwierdzam i niech tak już zostanie…

Dobrej nocy

Miss Joga